dag 33, Te Anau en de Milford Sound

Vandaag zijn we op pad gegaan naar de Milford sounds, een mooie rit van 119 km (waar je volgens de borden 2,5 uur voor uit moet trekken) met aan het einde van die weg de Milford sounds. Direct na het verlaten van Te Anau werd het al heel erg mooi, een soort groot heide gebied maar dan zonder de paarse heide natuurlijk, veel gele brem tussen de glooiende heuvels. Na 30 km kwam het bord dat we officieel in het fjordland natuurgebied aankwamen, altijd leuk om even te weten natuurlijk. Dit gebied, met name de sounds, wordt jaarlijks bezocht door een half miljoen bezoekers per jaar (bron Lonely Planet) waarbij de meeste komen in de zomer, dus jan/febr en maart. Er gaan dan ook veel busmaatschappijen die kant op met allerlei varianten en mogelijkheden, wij hebben echter gekozen om zelf te rijden met de camper. Dit heeft als grote voordeel dat je zelf kunt bepalen waar je stopt en ook hoe lang. We hebben veel bussen gezien vandaag en soms ook samen gestopt, waar wij rustig aan deden kregen de mensen uit de bus even snel de tijd voor wat foto’s en hup weer verder. Wel leuk om te zien hoor, er was zelfs een bus bij die langzaam omhoog liep als je naar achteren kwam. Dit om het zichtprobleem wat je normaal in de bus hebt op te lossen, je zat net als in de bioscoop. Wij hebben natuurlijk ook gestopt bij Mirror Lakes, vol verwachting van een groot spiegelend meer. We kwamen bedrogen uit want het “meer” was slechts 3 meter breed en vanaf een houten platform kon je inderdaad de spiegelende bergen goed zien. Het was helaas niet helemaal windstil dus onze spiegel had toch wat kleine barstjes. De foto’s zijn echter heel mooi geworden en geven het effect heel goed weer. De volgende stop was een kleine rondwandeling van drie kwartier waarbij je weer aan een meer, een echte deze keer, kwam te staan met op de achtergrond de bergen met sneeuwtoppen. Het volgende deel van de weg dook snel omlaag een vallei in met een riviertje met veel bloemen langs de kant, Lupines volgens Petra. Daarna al slingerend omhoog naar de ingang van een tunnel door de bergtop heen. Er was maar één rijstrook dus stond er een jongeman met een stop en go bordje, de tunnel was donker en liep redelijk stijl naar beneden. Uit de tunnel via een paar flinke haarspeldbochten omlaag en verder richting de Milford sounds. Bij het grote meer aan het begin van de sounds heerlijk rondgelopen hoewel het niet meer zo zonnig was, ook veel mist rond de bergtoppen en harde wind. Gemiddelde regenval bij de sounds is 8 meter per jaar, dus geen wonder dat het vaak vochtig is. Wel veel watervallen van de bergen af daardoor. Door het mindere weer hebben we de cruise maar overgeslagen, want bergtoppen met mist hadden we al veel gehad in de Malborough sounds. Was wel leuk om de terminal te zien waar alle boten vertrokken, leek net een vliegveld zo druk en veel balie’s. Na een heerlijke bak koffie met wat lekkers langzaam weer terug gereden met nog wat foto stops want het is een van de mooiste ritten die we gemaakt hebben hier. Na het verlaten van de tunnelbuis zijn we even gestopt voor wat foto’s van de berg waar we doorheen waren gereden, op die parkeerplaats hebben we onze eerste twee Kea’s gezien. De grote brutale papagaai soort van hier die bekend staat omdat ze heel ondeugend zijn. Ze stonden bij veel auto’s te kijken of er wat te halen viel, de boeven. Weer verder en bij de volgende stop waren er weer twee, kon van dichtbij foto’s maken. We liepen even weg en van een afstand zagen we één Kea op het dak van de camper staan. We hadden al gehoord dat ze voorkeur hebben voor rubber en zeer bedreven zijn in het slopen van ruitenwissers. Onze Kea zat ook al aan het rubber van het dakluik te trekken dus er moest opgetreden worden. De onderkant van de vleugels is heel mooi van kleur dus het volgende bedacht, ik zou op een afstandje staan met de camera en Petra zou de Kea van het dak jagen. Als hij geschrokken opvloog had ik de onderkant op de foto. Petra naar de camper en ernaast omhoog gesprongen en WEG ! geroepen. Het resultaat: Een grote snavel met een zwart brutaal oog erachter keek omlaag over de dakrand en dat was alles, de hele actie van Petra maakte weinig indruk. Gelukkig vloog hij kort daarop toch maar weg en heb ik één snelle foto kunnen maken, niet helemaal scherp maar genoeg om de kleur te kunnen zien.  Weer verder en nog een keer bij mirror lakes gestopt en genoten van jonge eenden die onder water doken en door het heldere water goed te volgen waren, er was weer wind dus weer een gebroken spiegel helaas. Terug naar de camping en nog even nagenieten, morgen via een mooie scenic route naar Invercargill toe.